GERÇEĞIN TAHAKKÜMÜ: FEYERABEND, BELLARMINE VE GALILEO

Abstract

Paul Feyerabend, Galileo ve Gerçeğin Tahakkümü isimli yayınlanmış konuşmasında, Galileo’yu, düşüncelerini başkalarına dayatma yoluna giden bir zorba olarak tanımlar. Kilise’nin insani ilgileri göz önüne alarak bir gerçeklik oluşturduğunu ve Galileo’yu cezalandırmak suretiyle Kilise’nin bu gerçekliği savunabildiğini, böylece kutsanmış bir yaşamın güvencesi haline geldiğini ileri sürer. Bu makale, Feyerabend’in bahsi geçen konuşmasını üç yönden eleştiriye tabi tutar; ilk bölüm, Feyerabend’in Galileo’yu düşüncelerini başkalarına zorla dayatan biri olarak görmesini eleştirir. İkinci bölüm, gerçekliği belirlemede Galileo’nun insani ilgilere duyarsız kalmadığını çünkü Galileo’nun da Kutsal Kitap’ı gerçekliğin bir sınır koşulu olarak kabul ettiğini ileri sürer. Üçüncü bölüm ise, Galileo’nun, kutsanmış iyi bir hayatı güvenceye alan düşüncelerden sapmadığını savunur.