Belediyede Çalışan Kuşakların Örgütsel Özdeşleşme ve İşten Ayrılma Niyetlerinin Yapısal Eşitlik Modeli ile Analizi

Abstract

Çalışanların örgütleri ile özdeşleşme düzeylerinin yüksek olması onların verimlilik ve performanslarını yükseltebilmektedir. Aynı zamanda örgütler için ciddi maliyet ve kayıplara neden olan yetişmiş işgücünün işten ayrılmalarını da engelleyebilmektedir. Dolayısıyla sektörel bazda çalışanların örgütle özdeşleşmelerinin işten ayrılma niyetlerine etkisinin analiz edilmesi literatüre önemli bir katkı sağlayacaktır. Günümüzde özellikle örgütlerde birkaç kuşağın aynı anda çalışması etkili ve uygun insan kaynakları politikalarının uygulanması açısından önem arz etmektedir. Bu bağlamda çalışmanın özgün tarafını oluşturan spesifik bir alan seçilerek belediyelerde taşörenlere bağlı olarak çalışan işgörenlerin örgütsel özdeşleşme ve işten ayrılma niyetleri arasındaki ilişki analiz edilmesi amaçlanmıştır. Aynı olgular kuşaklar bağlamında farklılık gösterip göstermediği de çalışmanın diğer bir amacını oluşturmaktadır. Bu amaçla, ilçe belediyesinde taşörenler vasıtasıyla çalışan 355 katılımcıdan oluşan örneklem analiz edilmiştir. Analizde Yapısal Eşitlik Modeli uygulanmıştır. Analiz sonuçlarına göre, katılımcıların örgütsel özdeşleme düzeyi arttıkça işten ayrılma niyetlerinin azaldığı görülmüştür. Ancak kuşaklar kontrol edildiğinde, kuşak gruplarının örgütsel özdeşleşme ile işten ayrılma niyetleri arasındaki ilişkide anlamlı bir farklılık bulunamamıştır.