Hamas-PLO/Fatah Reconciliation and Rapprochement within the Unfolding Regional Order in the Middle East since 2010: Neorealist and Neoclassical Realist Perspectives

Abstract

Bumakale iki ana soruya değinmektedir. Birincisi, 2010 yılından itibaren bölgeseldinamikler ve iç tercihler, Filistin uzlaşısını ve yakınlaşmasını nasıletkiledi (sınırlandırdı ya da zorladı)? İkincisi, realist teori, Hamas ve El-Fetih’in uzlaşı veyakınlaşma konusundaki tercihlerinde ortaya çıkan benzerlikleri vefarklılıkları anlamada bize yardımcı olur mu? 2011 yılından beri, Ortadoğudakibaskın devletler, hesapları ve kontrolleri ötesinde rekabet içerisindeki güçlerve büyük güç elde etmeye çalışan devletler ile devlet-dışı aktörlere yöneliktepkisel ve proaktif bir tutum sergilemektedir. Devlet dışı aktörler olan Hamasve El-Fetih’in tepki gösterdiği anlaşmazlık, kendilerinin politik tercihlerineve stratejilerine de işaret eden bölgesel dinamiklerin sınırlamaları vefırsatlarına ilişkin bakış açılarındaki farklılıklara işaret eden önemlitedbirler/önlemler üzerinedir. Bu makale, özellikle sistemik ve iç faktörlerinkarşılıklı etkileşiminin, iki rakip hareketi ulusal birliğin sağlanmasınoktasında oldukça farklı yörüngelere yerleştirdiği sonucuna varmaktadır. Bubağlamda, her iki realist akım (neo-realizm ve neo-klasik realizm), farklıaçıklama kapasitesi/fırsatları ile birlikte teorik çerçeve olarak uygungörünmektedir.

This article addresses two main questions.First, how have regional dynamics and domestic pathologies since 2010 affected(i.e., constrained or delimited) Palestinian reconciliation and rapprochement?Second, can the realist theory of international relations (IR) help usunderstand the differences or similarities observed in Hamas’s and Fatah’spreferences for reconciliation and rapprochement? Since the turn of the decade, dominant states in the Middle East have become reactive (and proactive) towardstate and non-state actors; they have become inclined to react to powermagnitude and forces of competition beyond their calculations and control. Thedifferential reactions of both non-state actors, Fatah and Hamas, is due insubstantial measure to marked differences in the windows of opportunity, andconstraints on regional dynamics that have affected their policy preferencesand strategies. This article concludes that the interplay of systemic anddomestic factors has notably set the two rival movements on distinctlydifferent trajectories of national unity. In this sense, both streams ofrealism (neorealism and neoclassical realism) seem appropriate as theoreticalframeworks, albeit with different explanatory power/opportunities.