Yitik Kuşak ve Sürgündeki Sanatçı: Thomas Wolfe’un anlatılarında yitiklik ve sürgün kavramlarına bir bakış ve sanatçının ruhsal arayışı

Abstract

Batı edebiyatında ‘Lost Generation’ olarak bilinen Yitik Kuşak tanımlaması, Birinci Dünya Savaşından sonra, meydana gelen insani kıyımlardan, yaşanan kültürel çatışmalardan dolayı ülkelerinin artık yaşanabilir bir yer olmadığını düşünüp Avrupa’ya, özellikle Paris’e, göç eden bir grup Amerikalı yazar ve sanatçıya diğer bir Amerikalı yazar olan, Amerikalı ve Avrupalı yazarların, onun zengin sanat koleksiyonunu görmek ve yazınsal ve sanatsal tanışıklıklar kurmak için gelip gittiği ünlü bir salon açan Gertrude Stein tarafından verilen bir addır. Thomas Wolfe, Ernest Hemingway, F. Scott Fitzgerald, John Dos Passos, E.E. Cummings, Archibald MacLeish ve Hart Crane Yitik Kuşak yazarlarından bazılarıdır. Bu yazarların bir kısmı, ülkelerinde vatanperverliğe yönelik yapılan söylevlerden etkilenerek ambulans veya kamyon şoförü olarak Avrupa’da savaşa geri hatlarda dâhil olmuşlardır. Savaş sonrası, Amerika’ya dönen bu insanlar orada yaşadıkları ve şahit oldukları; hüzün, keder, acı, ölüm, kan ve gözyaşı gibi unsurlardan öyle etkilenirler ki artık eski değerlerinden kopmuş, hayata küsmüş ve ondan soyutlanmış bireyler olarak hissederler kendilerini. Savaş, bu insanların paha biçilemez, kıymetli, yeri doldurulamaz şeyler yitirmelerine sebep olur. Hepsinin ortak bir paydası vardır: Yitik Kuşak yazarlarının ortak paydaları yaşadıkları farkındalıktır. Bu çalışmanın amacı, Yitik Kuşak yazarlarından biri olan Amerikalı yazar Thomas Wolfe’un otobiyografik anlatılarında yitiklik ve sürgünlük duygusunun psikolojik arka planını ve yazarı çağdaşı olan diğer yitik kuşak yazarlardan ayıran ruhsal arayışı irdelemektir.

he definition of Lost Generation in Western literature, is based on a group of American writers and artists who migrated to Europe, especially Paris, thinking that their country is no longer a habitable place due to the humanitarian massacres and cultural conflicts that took place after the First World War. It is a name given by another American writer, Gertrude Stein, who opened a famous hall where American and European writers came and went to see her rich art collection and to establish literary and artistic acquaintances. Thomas Wolfe, Ernest Hemingway, F. Scott Fitzgerald, John Dos Passos, E.E. Cummings, Archibald MacLeish, and Hart Crane are some of the Lost Generation writers. Some of these authors have been involved in the war in Europe as ambulance or truck driver, influenced by the speeches made about patriotism in their countries. After the war, these people who returned to America are so affected by the elements such as sadness, grief, pain, death, blood and tears that they lived and witnessed there, that now they feel themselves as detached from their old values, embittered and isolated from it. War causes these people to lose something invaluable, precious, irreplaceable. All of them have a common ground: The common ground of the Lost Generation writers is the awareness they lived. The aim of this study is to examine the psychological background of the sense of loss and exile in the autobiographical narratives of the American author Thomas Wolfe, one of the writers of the Lost Generation, and the spiritual pursuit that distinguishes the author from other Lost Generation writers.