Sühreverdî'nin Ontolojisinde Nûru'l-Envâr: Hikmet'ül-İşrâk Özelinde

Abstract

Bu çalışmada İşrâkî felsefenin kurucusu ve en önemli filozofu olanŞihâbuddîn Sühreverdî’nin (ö. 1191) felsefî sisteminde merkezi bir konumda yeralan Nûru’l-Envâr kavramı ontolojik çerçeve bağlamında incelenmiştir. Ona görevarlık hiyerarşisinin en tepesinde Nûru’l-Envâr bulunmaktadır. Onun varlığı kendiliğindenapaçık olduğu gibi aynı zamanda kendisi dışındaki bütün diğer varlıkları daapaçık kılmaktadır. O, nurların nurudur; daima var olan ve mutlak olarak tekolan nurdur. O, zatı gereği feyyaz olduğu için bütün varlıklar ondan feyezanetmiştir. Onun varlığı zatı gereği zorunlu iken, diğer varlıklar zatları gereğimümkün, yani eksik olan varlıklardırlar. Ayrıca onun ontolojik sistemindevarlık, nur/ışık şeklinde nitelendirilirken yokluk ise zulmet, yani karanlıkolarak nitelendirilmektedir ki zulmet, mutlak kötülük anlamına gelmektedir.

In this study, the concept of Nur al-Anwar which isin the central position of the philosophical system of Suhrawardi (d. 1191), the founder and the most important philosopher of the Isr?k? philosophy, hasbeen examined in the context of the ontological framework. According to him, Nuru'l-Anwâr is the top element of the hierarchy of existence. His existence isself-evident and at the same time it makes other beings obvious. He is thelight of light; always present and absolutely unique. All beings haveoverflowed from him as a result of knowing his own self. In other words, whilehe is self-evident and self-existing, every being, except him, are in need ofhim to gain existence. So in their essence they can neither gain existence norhave the will to maintain it. Hence, while he is Necessary Being due to hisself, other beings are possible beings or deficient beings. In addition, in hisontological system, existence is characterized as light/divine light, whilenon-existence is defined as oppression, or darkness, which means absolute evil.